اپل 40 سال پیش در امروز LaserWriter را معرفی کرد و سنگ بنای آنچه به عنوان انقلاب انتشار دسکتاپ شناخته شد را تشکیل داد.
LaserWriter اولین چاپگر لیزری اپل و یکی از اولین پرینترهای موجود در بازار بود که از فناوری پست اسکریپت Adobe استفاده کرد، زبان توصیف صفحه که امکان ارائه دقیق و مقیاس پذیر متن، طرح‌بندی و گرافیک را فراهم می‌کرد. این یک انحراف قابل توجه از چاپگرهای ماتریس نقطه ای آن زمان بود.
LaserWriter توسط یک ریزپردازنده موتورولا 68000 – همان پردازنده ای که در مکینتاش استفاده می شد – تغذیه می شد. چاپگر LaserWriter با زبان برنامه نویسی داخلی، رم خود و CPU که با سرعت بالاتری نسبت به مکینتاش کار می کرد، بیشترین قدرت پردازش را در بین محصولات اپل در آن زمان داشت.
LaserWriter با وضوح 300 نقطه در هر اینچ (dpi) کیفیت چاپ را ارائه می دهد که قبلاً فقط با تجهیزات حروفچینی حرفه ای گران قیمت قابل دستیابی بود. این چاپگر در زمان عرضه 6995 دلار قیمت داشت (تقریباً 24000 دلار امروز).
معرفی LaserWriter توسط اپل همزمان با راه اندازی پروتکل شبکه AppleTalk بود که به چندین کامپیوتر مکینتاش اجازه می داد یک چاپگر واحد را به اشتراک بگذارند، که در آن زمان بی سابقه بود و انقلابی در چاپ در دفاتر ایجاد کرد.
همراه با مکینتاش و نرم‌افزارهایی مانند Aldus PageMaker، این چاپگر به کاربران این امکان را می‌دهد تا مطالب با کیفیت حرفه‌ای، مانند بروشور، خبرنامه، و تبلیغات را مستقیماً از روی دسکتاپ خود طراحی و چاپ کنند. این امر با ایجاد ابزارهایی که زمانی منحصر به شرکت‌های چاپ بزرگ بود و برای کسب‌وکارهای کوچک، مربیان و پدیدآورندگان مستقل در دسترس بودند، انتشار را به طور مؤثر دموکراتیزه کرد.
اپل خط تولید LaserWriter را به طیف وسیعی از مدل‌ها تبدیل کرد، از جمله سری LaserWriter Pro با کارایی بالا و LaserWriter شخصی مقرون به صرفه‌تر. همانطور که رقبایی مانند HP و Canon پرینترهای لیزری مقرون به صرفه تری با ویژگی های مشابه معرفی کردند و چاپگرهای شخص ثالث به طور فزاینده ای با سیستم های اپل سازگار شدند، LaserWriter مزیت رقابتی خود را از دست داد. هنگامی که استیو جابز در سال 1997 به اپل بازگشت، محصولات جانبی مانند چاپگرها غیر ضروری تلقی شدند و LaserWriter متوقف شد.
